พระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.2545 มาตรา 9 ได้บัญญัติถึงศาลที่มีเขตอำนาจพิจารณาคดีอนุญาโตตุลาการไว้ว่า “ให้ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง หรือศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศภาค หรือศาลที่มีการพิจารณาชั้นอนุญาโตตุลาการอยู่ในเขตศาล หรือศาลที่คู่พิพาทฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาล หรือศาลที่มีเขตอำนาจพิจารณาพิพากษาข้อพิพาทซึ่งได้เสนอต่ออนุญาโตตุลาการนั้น เป็นศาลที่มีเขตอำนาจตามพระราชบัญญัตินี้”
ซึ่งศาลที่มีเขตอำนาจ ย่อมมีอำนาจดังต่อไปนี้
- การบังคับสัญญาอนุญาโตตุลาการ (มาตรา 14)
- การคุ้มครองชั่วคราว (มาตรา 16)
- การตั้งอนุญาโตตุลาการ (มาตรา 18)
- การคัดค้านอนุญาโตตุลาการ (มาตรา 20)
- การวินิจฉัยถึงการสิ้นสุดการเป็นอนุญาโตตุลาการ (มาตรา 21)
- การคัดค้านอำนาจอนุญาโตตุลาการ (มาตรา 24)
- การออกหมายเรียกพยาน (มาตรา 33)
- การคัดค้านคำชี้ขาด (มาตรา 40)
- การบังคับคำชี้ขาด (มาตรา 41-44)
- การสั่งเรื่องค่าธรรมเนียมและค่าใช้จ่ายในชั้นอนุญาโตตุลาการและค่าป่วยการอนุญาโตตุลาการได้ (มาตรา 46)
(ที่มา คำอธิบาย พระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ.2545 โดย รศ.ดร.ธวัชชัย สุวรรณพานิช หน้า 69-70)